คำกล่าวรำลึกวีรชน 6 ตุลาคม 2519 โดย ดร.โสภณ พรโชคชัย

กราบเรียน ผู้ยึดมั่นในระบอบประชาธิปไตยทุกท่าน

            กระผมรู้สึกเป็นเกียรติเป็นอย่างยิ่งที่ได้กล่าวคำรำลึกวีรชน 6 ตุลาคม 2519 ในวันนี้ ซึ่งเป็นครั้งที่ 3 แล้วในนามชมรมโดมรวมใจของเหล่านักศึกษาที่ยึดมั่นในระบอบประชาธิปไตยเมื่อ 40 ปีก่อน

            บางคนบอกว่าเหตุการณ์นี้อธิบายได้ยาก หลักฐานไม่มี ถูกแขวนคอกี่คนก็ยังไม่รู้ จริงๆ หาไม่ยากหรอกครับ แต่เพียงเพราะระบอบเผด็จการทรราชยังอยู่ จึงไม่อาจสืบค้นได้เท่านั้น ระบอบนี้ยังส่งให้นายร้อยตรีเมื่อ 40 ปีก่อนกลายมาเป็นหัวหน้ารัฐประหารได้

            ทุกคนยังคงจำได้ว่าเมื่อวันที่ 6 ตุลา 2519 นั้น เราชุมนุมกันเพื่อไล่ทรราชคนหนึ่งให้ออกนอกประเทศ แต่ก็ถูกใส่ร้ายป้ายสีโดยทรราชอีกกลุ่มหนึ่งว่าดูหมิ่นเบื้องสูง และภายใน 24 ชั่วโมงของการลงข่าวเท็จ นักศึกษาประชาชนก็ถูกฆ่าตายไป 46 คน บาดเจ็บอีกนับร้อย นี่คือการทำลายขบวนนักศึกษาที่มีเกียรติภูมิสูงเด่นมาตั้งแต่หลัง 14 ตุลาคม 2516

            ถ้าผมเป็นนักประวัติศาสตร์ ผมคงไม่เพียงบอกว่า "ไม่เร็วที่จะชนะ" แต่ผมจะให้ความมั่นใจว่าประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์มาแล้วทั่วโลกว่าทรราชถูกประชาชนโค่นล้มลงทั้งสิ้น และหลังจากนั้นประชาชนก็หน้าใสขึ้น ผมจะชี้ให้เห็นว่าระบอบเผด็จการทรราชเป็นเพียงปราสาททราย เจอนักการเมืองที่ทำเพื่อประชาชนจริงๆ แค่ไม่กี่ปี พวกมันก็แทบล้มครืน ส่วนสมุนที่ดูซื่อสัตย์ก็เป็นแค่สนิมเหล็กที่คอยกัดกินเนื้อเหล็กเอง และจะหนีหัวซุกหัวซุน ยามทรราชมลาย

            ถ้าผมเป็นนักรัฐศาสตร์ ผมจะชี้ให้เห็นว่าหนทางการสร้างสรรค์ประชาธิปไตยที่แท้จริงก็คือ การทำให้ชุมชนท้องถิ่นเข้มแข็งด้วยการเลือกคนมาบริหารกันเอง เพิ่มอำนาจท้องถิ่นและลดอำนาจของราชการส่วนกลางที่ส่งคนไปควบคุมประชาชนในภูมิภาค ทุกวันนี้ราชการส่วนท้องถิ่นมีคนทำงานเพียง 22% และนี่เองที่การที่ถนนในชนบทเป็นหลุมเป็นบ่อจนมีภาพไปอาบน้ำนั้น ก็เพราะท้องถิ่นไม่มีเงิน ในขณะที่ส่วนกลางใช้เงินฟุ่มเฟือย แค่บินไปต่างประเทศครั้งเดียวก็ใช้เงินถึง 21 ล้านเข้าไปแล้ว

            ถ้าผมเป็นนักสื่อสารมวลชน ผมจะชี้ให้เห็นว่า เพราะสื่อถูกควบคุมไว้ทั้งหมด พวกมันจึงสามารถใช้ใส่ร้ายป้ายสีและเข่นฆ่าวีรชน 6 ตุลา และล้มล้างการปกครองในระบอบประชาธิปไตย ถ้าประชาชนทุกภาคส่วนมีสื่อ สื่อมีอิสระจริง การครอบงำโดยพวกชนชั้นนำ ย่อมทำไม่ได้

            ถ้าผมเป็นนักคิดนักเขียนที่มีกึ๋นจริง ผมจะบอกว่าอย่าได้วิตกกับการที่ประชาชนถูกมอมเมาทางความคิดมาเนิ่นนาน ชาติอื่นที่ล้าหลังกว่าเรายังทำสำเร็จมาแล้ว บางคนทดท้อว่าเหตุการณ์ 14 ตุลา ไม่ใช่ชัยชนะของประชาชน แต่เป็นเพราะทรราชอีกกลุ่มแอบช่วย แต่ความจริงก็คือถ้าไม่มีประชาชน พวกมันก็ทำไม่สำเร็จอย่างแน่นอน

            ในวันนี้เมื่อ 40 ปีก่อน ถ้าผมในฐานะลูกชายคนโต ตายไปเหมือนเพื่อนหลายคน ครอบครัวคงเศร้าหนักและขาดที่พึ่ง พวกเราที่รอดมาจนถึงวันนี้จึงถือว่าได้กำไรชีวิตแล้ว มาช่วยกันสร้างสรรค์ประชาธิปไตย ต่อสู้กับระบอบเผด็จการทรราชที่ขูดรีดประชาชน อย่าได้สยบยอมต่อลาภยศสักการะที่เผด็จการทรราชประเคนให้ พึงละอายใจที่จะรับของโจรเหล่านี้ วันนี้แม้ผมจะสามารถบริจาคเงิน 100,000 บาทเพื่อช่วยจัดงานนี้ แม้ผมจะมีรายได้พอสมควร แต่ก็ยังน้อยกว่าคนที่เป็นทาสบำเรอกามของผู้มีอำนาจ ที่ทำกินได้มากกว่า 40 ล้านใน 1 ปี  เงินเหล่านี้ล้วนปล้นมาจากภาษีของประชาชนทั้งสิ้น

            ผมขอจบคำกล่าวสดุดีด้วยเพลง เพลง เทิดวีรกรรม 6 ตุลา ของคุณรวี โดมพระจันทร์ (ยุทธพงศ์ ภูริสัมบรรณ) ดังนี้:

           6 ตุลา วันมหา ประชาหาญ           ลุกขึ้นต้าน ฟาสซิสต์ ไพรี

เราจะเดินหน้าบุก เราจะรุกโจมตี                ถมชีวี ปูทาง สร้างทางยุคใหม่

อาวุธปืน ปฏิกิ-ริยานั่น                            ไม่อาจกดขวัญ ผองเรา ลงได้

มีแต่เรา กดขวัญ มันให้แหลกไป               บุกหน้าคว้าชัย ให้ปรากฏเป็นจริง

ศัตรูมัน ใกล้วันตาย ยิ่งดิ้นรน                   ฆ่ามวลชน ตีแขวน เผายิง

รวมพลังต่อสู้ ตีศัตรูตัวจริง                      ระดมยิง ปราการ มันให้ทลาย

คงหยัดยืน อยู่คู่ฟ้า และคู่ถิ่น                    สู้พวกทมิฬ จนสิ้นมลาย

วีรชน 6 ตุลาพลี ชีพท้าทาย                     สู้พวกฟาสซิสต์ โหดร้าย อย่างอาจอง

            เผด็จการทรราชจงพินาศ ประชาธิปไตยจงเจริญ