คำนำ

ผมเห็นคนเขียนหนังสือทำอย่างไรจึงจะรวยๆ ๆ ๆ ก็ได้แต่อนุโมทนากับพวกเขาด้วย ผมมานั่งนึกดู ผมทำธุรกิจมาจนขึ้นปีที่ 27 แล้ว จากคน 5 คนมาถึง 120-130 คน แต่ก็ไม่ได้รวยล้นฟ้ากับเขา แต่ถ้าผมตายไปในวันนี้ ลูกเมียผมก็คงพอมีกินใช้ไปตลอด ผมก็นับว่าบรรลุแล้ว บางคนชอบที่จะหาเงินและใช้เงินเสพสุขเต็มที่ แต่นั่นไม่ใช่แนวของผมครับ

ผมชอบทำงาน ผมยังไม่หยุดทำงาน มีคนถามเหมือนกันว่า อายุปูนนี้แล้วยังชอบไปสอนหนังสือในต่างจังหวัดบ้าง ต่างประเทศบ้าง ไม่เหนื่อยหรือไร  ไม่ให้เด็ก ๆ ทำบ้างหรือไร ผมแบ่งเบาภาระการสอน การทำงานให้เด็กๆ ไปมากแล้ว แต่ผมยังชอบการไปแบ่งปันความรู้แก่ผู้อื่น ยังกระตือรือร้นที่จะทำเช่นนี้โดยไม่เหนื่อยหน่ายแต่อย่างใด

   วันนี้ผมจึงขออนุญาตแบ่งปันประสบการณ์ว่า เราจะทำธุรกิจอย่างไรให้เจริญและมีคุณค่า คือเจริญขึ้น เติบใหญ่ขึ้นโดยไม่ตกต่ำลง ไม่เคยติดหนี้ใคร ไม่เคยติดค้างพนักงาน ไม่เคยจ่ายเงินเดือนช้า ไม่เคยไม่จ่ายโบนัส ไม่เคยไปเอาเปรียบใคร และที่สำคัญเติบโตอย่างมีคุณค่าในการสร้างสรรค์ประโยชน์ต่อส่วนรวม

   หนทางการสร้างสรรค์ประโยชน์นี้ ไม่ใช่ไปเที่ยวทำดีแบบดาดๆ ไปเที่ยวตามแห่ทั่วไป แต่เพื่อการเสริมสร้างความรู้ต่อสังคม วิพากษ์สังคม เพื่อให้สังคมได้สิ่งดีๆ ที่ไม่ใช่แบบแก้ปัญหาซ้ำซากประเภทแจกของในงาน น้ำท่วม-ฝนแล้ง การวิพากษ์และเสนอทางออกต่อสังคมนี้ ทำเพื่อช่วยหาหนทางที่ดีต่อชาติ และเป็นการยืนยันความเป็นกลางโดยเคร่งครัด

      มา "บริหารธุรกิจให้เจริญและมีคุณค่า" กันเถอะครับ