ขึ้นชื่อว่า "นิราศ" แล้วก็คงเป็นเรื่องเล่าสบาย ๆ ที่ผมเดินทางไปต่างประเทศ มาเล่าสู่กันฟัง แต่ก็จะแฝงสาระให้ไว้ตามสมควรด้วยครับ ลองอ่านดูว่าผมไปที่ลอนดอนเป็นอย่างไรบ้าง
ผมได้รับเชิญให้ไปบรรยายและประชุมเรื่องที่อยู่อาศัยและการใช้ชีวิตในที่สาธารณะ ณ กรุงลอนอดอน ประเทศอังกฤษ ในระหว่างวันที่ 24-29 มกราคม 2558 เขาออกค่าเครื่องบิน ค่าที่พัก ณ the Royal Foundation of St. Katherine คืนละประมาณ 120 ปอนด์หรือ 6,000 บาท ซึ่งเป็นเสมือนรีสอร์ตกลางเมือง และเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี
แม้ผมไปหลายวันแต่ก็มีข้าวของไปนิดเดียว เพราะเสื้อหนาวอย่างดีก็ม้วนเก็บเหลือก้อนนิดเดียว เสื้อผ้าก็เอาไปไม่กี่ชุดก็พอ ที่ประเทศหนาว ๆ ไม่ต้องเปลี่ยนบ่อย! ดูกระเป๋าที่ผมถือไปซี่ครับ กระเป๋าดำบรรจุคอมพิวเตอร์ และเสื้อผ้านิดหน่อย ส่วนถุงสีขาว ก็คือเสื้อหนาว ชุดซับในกันหนาว (ลองจอห์น) เพราะอากาศอยู่ระหว่าง -2 องศา ถึง 8 องศาเซลเซียส
ผมลงวันเข้าพักผิดไป ในคืนแรกคือ 24 มกราคม ก็เลยไม่มีที่พัก ผมเสียดายเงินที่จะจะออกค่าที่พักคืนแรกเอง ก็เลยไปนอนที่สนามบินฮีโธรว์ซะเลย! หลังจากที่ตระเวนเที่ยวทั้งวัน โดยเอากระเป๋าไปฝากที่ที่พักที่เขาจัดให้ พอดีที่โถงผู้โดยสารขาเข้า มี Plaza Premium Lounge ผมมีบัตร Priority Card ก็เลยได้ใช้ทานอาหารและอาบน้ำฟรี จนเลาจน์ปิด จึงมานอนอยู่ที่โถงผู้โดยสารประมาณ 5 ชั่วโมง
ปรากฏว่ามีคนมานอนเช่นผมด้วย ไม่ใช่คนไร้บ้านนะครับ แต่พวกเขามารอขึ้นเครื่องบินในเช้าวันรุ่งขึ้นนั่นเอง อากาศก็ไม่หนาวนัก ยิ่งใส่ลองจอห์นเข้าไป อุ่นสบาย นอนยาวถึงเช้าเลยครับ จากนั้นก็ตื่นมาอาบน้ำและรับประทานอาหารเช้าที่เลาจน์อีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะตระเวนเที่ยวต่อและเช็คอิน ณ ที่พักที่เขาจัดให้ต่อไป จริง ๆ แล้ว ผมมีประสบการณ์การนอนสนามบินที่โฮจิมินห์ซิตี้และกัวลาลัมเปอร์มาแล้วครับ ถือเป็นการบำเพ็ญทุกรกิริยาบ้าง เพื่อทดสอบร่างกายและจิตใจบ้างเป็นครั้งคราวนั่นเอง
ตามที่ผมได้บอกไว้แต่แรกว่าอากาศที่นี่หนาวหนัก ผมไปเดินที่สวนสาธารณะไฮด์ปาร์ก ปรากฏว่า บนพื้นที่มีน้ำนองนั้น น้ำได้กลายเป็นแผ่นน้ำแข็งไปแล้ว แต่สำหรับสาว ๆ ความหนาวเป็นสิ่งที่เธออาจไม่ยี่หระ ผมเลยถ่ายภาพมาให้ดูเล่น ๆ จริง ๆ แล้ว ผมพบมากกว่านี้อีกหลายรายนะครับ แต่จังหวะไม่อำนวยให้ถ่ายภาพ ขืนถ่ายอาจจะอันตรายต่อผมในฐานะผู้ถ่ายเองครับ
มาพูดถึงเรื่องเครื่องคอมพิวเตอร์ที่แต่ละท่านพกไปสักหน่อยครับ ผมไปประชุมคราวนี้ พอนั่งลงไป ไม่ว่าจะเป็นศาสตราจารย์จากจีน ชิลี อเมริกา อังกฤษ และอื่น ๆ ทั้งห้องเลยก็ว่าได้ ต่างใช้คอมพิวเตอร์ยี่ห้อ Apple กันทั้งนั้น มีเพียงผมคนเดียวที่ใช้ยี่ห้อซัมซุง ผมไม่อายหรอกครับ เพราะถือว่าใช้งานได้เหมือนกัน ผมจึงถ่ายภาพตลก ๆ มาให้ดูว่าสินค้าของจักรวรรดินิยมอเมริกานี่มันมีอิทธิพลต่อโลกสูงนักแล
นี่เป็นภาพหมู่ของผู้เข้าร่วมประชุมเกือบ 20 คน ผมเป็นคนเดียวที่ใส่เสื้อยืดแขนสั้น โชว์พาวสักหน่อยว่าไม่หนาวมากนัก แต่ภาพหมู่นี้ดูเป็นสิ่งที่เป็นทางการสักหน่อย ทำไงดี เพราะหลายคนก็ใส่สูทผูกไทอย่างดี ผมก็ไม่ได้พาสูทไปเสียด้วย ผมก็เลยตัดสินใจไปยืมสูทเจ้าหน้าที่ของทางมูลนิธิซึ่งเป็นสถานที่พักมาสวม ตกลงก็เลยดูเรียบร้อย ไม่อายใครครับ นับว่ารอดไปด้วยดี
นี่แหละครับ เรื่องราวปกิณกะเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับนิราศลอนดอนของผม ส่วนที่เป็นสาระท่านสามารถหาอ่านได้จาก AREA แถลงในฉบับต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องตาม Link นี้นะครับ
www.area.co.th/thai/head6_releases.php รวมทั้งบทความที่ผมเขียนลงไว้เกี่ยวกับว่าทำไมลอนดอนจึงไม่คิดย้ายเมืองหลวงเช่นประเทศกำลังพัฒนา โดยดูได้ที่กรุงเทพธุรกิจ ตาม link นี้ครับ
http://goo.gl/oii0lo
