พนมเปญวันนี้พัฒนาไปมาก โดยเฉพาะประชากร จากการสัมผัสด้วยตนเอง ผมเชื่อว่าเด็กกัมพูชาพูดภาษาอังกฤษได้ดีกว่าเด็กไทย!
          ในระหว่างวันที่ 8-10 มีนาคม 2558 ผมได้เดินทางไปกรุงพนมเปญ เพื่อทดลองสำรวจตลาดที่อยู่อาศัยตามโครงการสำรวจตลาดอสังหาริมทรัพย์ประเทศต่าง ๆ ในอาเซียน จึงขอเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่คงไม่ได้มีโอกาสเขียนในรายงานด้านอสังหาริมทรัพย์ ให้ทุกท่านได้ทราบบ้างครับ
          คราวนี้ผมไปคนเดียวเพื่อทดลองสำรวจก่อน ผมเลยจองโรงแรมที่พักแบบถูก ๆ จากเว็บไซต์เพียงคืนละ 640 บาท (แถมอาหารเช้า) อยู่หน้าสนามบินพนมเปญเลย ผมไม่พักโรงแรมแพง ๆ จะได้ประหยัดครับ ก็เงินผมนี่ครับ เอาที่สะอาดปลอดภัย เว้นแต่ประเทศไหนเชิญผมไปบรรยาย ผมจึงค่อยมีโอกาสพักแบบหรู ๆ กับเขาบ้างครับ
          โรงแรมผมตั้งอยู่ห่างจากตัวสนามบิน 1 กิโลเมตรเศษๆ เท่านั้นแต่เมื่อถึงเวลาเดินจริง ๆ ก็ "มีเสียว" ครับ เพราะออกจากสนามบินมาเกือบเที่ยงคืน เดินอยู่คนเดียว ถ้าถูกปล้นก็คงหมดตัว! ผมจึงเดินเร็ว และคอยระวังว่าหากมีจักรยานยนต์โฉบมาใกล้ ๆ ซึ่งก็มีมาพอสมควรเพราะที่นั่นจักรยานยนต์มีมากกว่ารถยนต์ ระหว่างทางเจอยามที่เฝ้าตึกอยู่เป็นระยะ ๆ ก็พยายามยิ้มทัก เผื่อให้โจร (ซึ่งอาจแอบอยู่ในมุมมืดใกล้ๆ) ได้รู้ว่าผมรู้จักคนแถวนี้นะ (ว๊อย) สุดท้ายโชคดีที่เดินถึงโรงแรมโดยสวัสดิภาพ
          เมื่อเริ่มต้นทำงานในเช้าวันจันทร์ ผมว่าจ้างจักรยานยนต์รับจ้างคนหนึ่ง โดยให้ตระเวนดูโครงการอสังหาริมทรัพย์ต่าง ๆ โดยไม่ต้องกลัวรถติด ผมให้บ๋อยในโรงแรมหาให้จากเหล่าจักรยานยนต์รับจ้างหน้าโรงแรม โดยมีคุณสมบัติว่าพูดได้ไทยบ้าง บ๋อยก็หามาให้คนหนึ่ง ปรากฏว่าเขาพูดไทยได้บ้างเพราะเคยอยู่เมืองไทยมา 3 ปี มาทำงานโรงงานถุงมือ
          ผมถามถึงสนนราคาเหมาทั้งวัน เขาก็บอกไม่ถูก ผมเลยถามเขาว่าเมื่อวานได้เงินมาเท่าไหร่ หรือเฉลี่ยวันละเท่าไหร่ เขาก็ไม่ยอมตอบ คงเพราะวัน ๆ คงหาไม่ได้มาก บอกไปอาจเสียเปรียบผม (ฮา) แต่สุดท้ายก็บอกตัวเลขที่ผ่านการคำนวณมาพอสมควรว่า ขอวันละ 15 เหรียญสหรัฐก็แล้วกัน ผมก็ยินดีจ่ายเพราะเป็นเงินไทยเพียง 480 บาทเท่านั้น แถมระหว่างวันผมก็เลี้ยงอาหารกลางวัน กาแฟ และน้ำเพื่อให้มั่นใจว่าทั้งเขาและผมต่างยังมีสติดีบนรถจักรยานยนต์โดยไม่ประสบอุบัติเหตุเสียก่อน (ฮา)
          ผมทึ่งว่าชาวกัมพูชาสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ดีกว่าคนไทย ผมไปสำรวจตามอาคารพาณิชย์ชานเมือง พบเด็กมัธยมขายน้ำแข็งใส เด็กมหา'ลัยช่วยแม่ขายอาหาร พวกเขาพูดภาษาอังกฤษได้ดีพอสมควร แถมไม่ขี้อายแบบเด็กไทย ข้อนี้ทำให้ผมทึ่งว่า ระบบการศึกษาของเขาคงมีประสิทธิภาพกว่าไทยหรือไม่ แม้แต่หนุ่มจักรยานยนต์รับจ้างที่เคยอยู่เมืองไทยมา 3 ปี และมีความรู้ระดับประถม ก็ยังสนทนาเป็นภาษาอังกฤษได้บ้างในยามที่สื่อสารภาษาไทยกันไม่รู้เรื่อง! ข้อนี้เด็กไทยเราพึงสังวรให้มากนะครับ
          สุดท้ายผมก็นึกอนาถใจตนเองเหมือนกันที่สองวันในการทดลองสำรวจนั้น ผมนั่งจักรยานยนต์รับจ้างโลดแล่นไปตามท้องถนนในชานกรุงพนมเปญ ก็ไม่เสี่ยงอะไรมาก ผมแทบไม่เห็นอุบัติเหตุเลยครับ แต่ในวัย 57 ปี (แต่ดูแก่เกินวัย) ยังต้องออกคลุกฝุ่นสำรวจภาคสนามอย่างนี้ นี่ถ้าทำราชการอาจได้เป็นอธิบโด ปลัดขิก ผอ. (ผัวอ้อย) หรือเป็นผู้บริหารในรัฐวิสาหกิจสักแห่ง ได้เสพสุขด้วยสวัสดิการเพียบไปแล้วครับ

          แต่ในอีกแง่หนึ่งผมก็ดีใจครับที่ผมยัง "ติดดิน" เช่นสมัยหนุ่ม ๆ ยังพอสู้งานหนักได้ ยังเข้าใจชีวิตการทำงานหนักของคนหนุ่มสาว และที่สำคัญยังไม่กลายพันธุ์เป็นเหล่าชนชั้นนำที่เหยียบหัวเหยียบบ่าประชาชนอยู่ครับผม